عاشقان! وقت است شور ديگری بر پا کنيد
ديده ی دل را به روی گل عذاران وا کنيد
اعتباری نيست ديگر گردش افلاک را
بعد از اين در بزم آن جانانه مستی ها کنيد
دست مهری ز آستين عافيت نآمد برون
عافيت را در ازای سوز دل سودا کنيد
سرو را در پيش جانانم خجل خواهيد ديد
ای حريفان! گر تماشا را، سری بالا کنيد
همچو مجنون دل به دريای پريشانی زنيد
هم از اين دريا سواد ساحلی پيدا کنيد
نيست جز حجم قفس جولانگه پروازتان
فرصتی تا هست، تا اوج جنون پر، وا کنيد
باغ را از وسعت دريا نباشد بهره ای
شبنمی باشيد باری کار صد دريا کنيد
کام دل خواهيد اگر با عشق هم پيمان شويد
چون نظربازان بی دل پشت بر دنيا کنيد
کشتگان عشق را، پيغام می دانيد چيست؟
عاشقان! وقت است شور ديگری بر پا کنيد

تا شدم عاشق تو دين و دلم يک جا سوخت
چه کنم دين و دلم بر سر اين سودا سوخت
دل ديوانه به دريا زدم از غايت شوق
آه کز آتش شيدايی ما دريا سوخت
عاشقی پيشه مکن ای دل من! در همه عمر
وامق شيفته از دست غم عذرا سوخت
کس نپرسد ز من زار که حالت چون است
زار بر حال دل من، دل من تنها سوخت
خوش تر آن است به نادانی خود خوش باشيم
زآن که امروز هر آن دل که بُوَد دانا سوخت

به درد و داغ خو کرديم و درمانی نمی خواهيم
برای خويش جز جان پريشانی نمی خواهيم
دلم ديگر نمی گيرد نشان محمل ليلی
سَر شوريده ای داريم و سامانی نمی خواهيم
گل افشان است دامان نگاهم با صفای اشک
مبار ای ابر پايين! فيض بارانی نمی خواهيم
همای بخت ديگر بر سر من سايه گستر نيست
صفای صحبت جانانه جانانی نمی خواهيم
نشد شعر و غزل هم چاره ی شيداييم ای دوست
دگر شعری نمی گوييم، ديوانی نمی خواهيم
چراغ چشم تو تا می درخشد در شب سردم
سراپا ناز من! شمع شبستانی نمی خواهيم
از اين پس ما و در تنهايی شب ناله سر کردن
بسان صبح بی تو روی خندانی نمی خواهيم