غروب کوچه را ديری است می گردم به بوی
ببين! چون اشک افتادم به پای جستجوی تو
سراپا مست می خواهد مرا چشم سياه تو
کدامين باده غلغل می خورد، ها! در سبوی تو
دلم در دست ياد توست کمتر ناز کن با من
تمام آرزوی خويش را بستم به موی تو
تو انگاری بهار ديگری در گيسوان داری
نخواهم صبح گلشن، باصفای رنگ و بوی تو
چنان چشم تو در آيينه ی عصمت تماشايی است
که مريم نيز باشد وامدار آبروی تو
بيا بنشين و بنشانم کنار چشمهای خويش
بمان، تا شعرهايم را بخوانم با گلوی تو
تماشايی است با چشم تو رقصيدن، غزل خواندن
تماشايی است از چشم تو گفتن روبروی تو

دل تنگ من شوق صحرا ندارد
به جز کنج عزلت تمنا ندارد
شبی نيست کز ديده دل را نريزم
دريغا! اثر گريه ی ما ندارد
مرو از کنارم که در شام هستی
دلم جز تو ای غم! کسی را ندارد
بر آن مرغ گريند در موسم گل
که يک نغمه شوق تماشا ندارد
از آن می زنم دل به دريای آتش
که از شعله پروانه پروا ندارد
من آن غنچه ی شوربختم که در باغ
به جز سايه ی خار مأوا ندارد
حريفان جهان خوش به کام شما باد
که در بزم خوبان دلم جا ندارد

مثل آواری غريبی بر سر من ريخته است
هر چه آتش بود از چشم تر من ريخته است
آسمان من! تماشايی شدی امّا ببين
جرأت پرواز، از بال و پر من ريخته است
سردی پاييز ماند و شاخه های زرد من
در هجوم بادها برگ و بر من ريخته است
چون غروب چشمهای خود تماشايی شدم
خون خورشيد است اين بر خاور من ريخته است
دير سالی هست مُردم در کنار يادها
ها! ببين بر جاده ها خاکستر من ريخته است

دلواپس خويشيم در آيينه ی تکرار
بر گرد خود انگار می گرديم چون پَرگار
يک آسمان آيينه می کارم به پای خويش
يک آسمان پرواز شد بر پای من آوار
ای کاش! دستی چشم هايم را ورق می زد
ای کاش! چشمم می شد از صبح و صدا سرشار
گم گشته ام در انزوای خلوتی غمگين
تصوير خاموشيم روی گونه ی ديوار
گم شد تماشايم در اين ويرانه، می گردم
دنبال چشمان خودم در کوچه و بازار