چگونه بگذرم از عشق ، از دلبستگی هایم ؟
چگونه می روی با اینکه می دانی چه تنهایم ؟
خداحافظ ، بدون تو گمان کردی که می مانم
خداحافظ ، بدون من یقین دارم که می مانی !!!
واپسین لحظه دیدار ، منو دست گریه نسپار ، توی تردید شب خدا نگهدار ، اگه خوابم اگه بیدار ، تو ی این فرصت تکرار ، بگو عاشقی برای آخرین بار

بوی ملال می وزد از آسمان شهر
زرد است لحن زمزمه ی عاشقان شهر
خالی است از زلال تماشای آفتاب
خالی است از ستاره شب مهربان شهر
ما مانده ايم و پنجره های پريده رنگ
از خون پر است خنده ی رنگين کمان شهر
با سايه ی غريب خودم راه می روم
در کوچه های اين همه دور از نشان شهر
ای آفتاب! چشم خودت را به من بده
تاريک مانده بی تو شب شاعران شهر
شب از تمام پنجره ها زوزه می کشد
پيوسته شعله می کشد آه از دهان شهر
خاکستری است هرچه و هرجا که ديده ام
تنگ است تنگ، حوصله ی عاشقان شهر

دلواپس خويشيم در آيينه ی تکرار
بر گرد خود انگار می گرديم چون پَرگار
يک آسمان آيينه می کارم به پای خويش
يک آسمان پرواز شد بر پای من آوار
ای کاش! دستی چشم هايم را ورق می زد
ای کاش! چشمم می شد از صبح و صدا سرشار
گم گشته ام در انزوای خلوتی غمگين
تصوير خاموشيم روی گونه ی ديوار
گم شد تماشايم در اين ويرانه، می گردم
دنبال چشمان خودم در کوچه و بازار

چندان که دويديم به سامان نرسيديم
مانديم در آغاز و به پايان نرسيديم
گم گشته در انبوه زمانيم و مکانيم
با مهر نمانديم و به آبان نرسيديم
در خانه نشستيم کنار در و ديوار
آخر به تماشای خيابان نرسيديم
در حاشيه ی جاده درختان همه رفتند
در غربت جاده به درختان نرسيديم
از شانه ی خود بار ملالی نتکانديم
زين بغض گلوگير به باران نرسيديم
چندان که دويديم و دويديم و دويديم
ای حوصله ی تنگ! به سامان نرسيديم